Двајца истражувачи од Универзитетот во Хјустон развиваат стратегии за да им помогнат на родителите вештачки да ги заобиколат пресметките на семејната маса. Целта е да се совлада анксиозноста за време на оброкот рано во животот на децата за да можат да негуваат позитивни односи со храната што може да ги носи во здрава зрелост.Во една статија во списанието Апетит, истражувачкиот тим открива дека водењето на децата во препознавањето на нивното вродено чувство на исполнетост и помагањето да ја разберат важноста на одговорот на неговите знаци се два клучни елементи во она што се нарекува практики на одговорно хранење. Терминот се користи од психолози и други експерти за да се опише родителската внимателност и ангажираност за време на хранењето што влијае на целокупните ставови и однесување на децата околу храната.
По пат на разјаснување на концептот на практики на одговорно хранење, може да се потсетите на неговите спротивности – практиките на неодговорно хранење: Спроведување на „принципот за чиста чинија“, на пример, дали младиот што јаде е гладен или не. Или нудејќи вкусен десерт како мито за јадење на вкусен зеленчук или досадни задолженија.
Ваквите несреќни насоки можат да поттикнат доживотно прејадување, објасни Лесли А. Френкел, вонреден професор во Програмата за човечки развој и семејни науки на Колеџот за образование и Риту Сампиџ, високи биомедицински науки на колеџот UH Honors и прв автор на статијата.
„Сметаме дека тие типови на неодговорни практики за хранење се помалку оптимални бидејќи ја надминуваат способноста на децата внатрешно да регулираат колку храна треба да консумираат“, рече Сампиџ.
Покрај тоа што посветуваат внимание на знаците за глад и ситост, возрасните ја водат атмосферата за време на оброците со ставови што ги носат на семејната трпеза, дури и кога тоа не го сфаќаат. Позитивното вклучување со нивните деца во текот на семејните оброци може да направи трајни разлики.
„Тоа не е црно-бело прашање. Родителите имаат тенденција да користат многу тактики за да ги натераат своите деца да јадат и да се однесуваат и да ги прават сите работи што ние сметаме дека треба да ги прават. Клучната разлика е во нивото на кое се ангажирани родителите, оброците и колку се успешни во избегнувањето на неодговорно однесување во исхраната и наградите за храна“, рече Френкел.
Френкел и Сампиџ, со колешката истражувачка и коавторка Каролина Бена Куно, од Катедрата за психологија на Државниот универзитет во Вирџинија, откриваат непризнаена врска со менталното здравје на родителите.
Претходните истражувања забележаа дека децата на родители кои страдаат од анксиозност или депресија имаат поголема веројатност и самите да доживеат општи проблеми со менталното здравје. Но, досега, неколку студии го поврзаа ова прашање конкретно со отпорноста на децата околу искушенијата на храната.
„Родителите кои се поспособни да одговорат во моментот, имаат тенденција да бидат поуспешни во водење на своите деца на добри патишта кон здрава исхрана. Помагањето на родителите да ја добијат потребната поддршка е клучно од многу причини. А сега знаеме уште една, тој успех на семејната маса ја вклучува способноста на родителите да бидат ангажирани со децата и да даваат одговори во моментот на знаците за ситост на секое дете“, објасни Франкел.
Но, земете го сето тоа во рамнотежа, нагласи таа. „Храната често е во центарот на прославата, и тоа е прекрасна работа. Исто така се и семејните патувања за сладолед и радосните моменти што децата ги поминуваат со своите семејства и пријатели. Важен фактор е да не се придржувате премногу строго до правилата – или да очекувате секој оброк да оди непречено – но да им помогне на родителите да се насочат кон практики за хранење кои го ценат вроденото чувство на децата кога да престанат да јадат и редовните ритуали за време на оброците кои ги почитуваат сите околу масата“, рече таа.
